Aanzet tot communicatie

Ik klopte aan, ze deed open. We groetten elkaar. Ze nodigde me uit naar binnen en bood me een stoel aan.

'Hoe was je dag?' vroeg ze.
We hadden elkaar jaren niet gezien.
'Zoals ik had gepland,' antwoordde ik gewichtig, want ik vond dat gewichtigheid er wel bij paste.
'Wat heb je gedaan de afgelopen jaren?' vroeg ze. Vandaag wilde ze alles weten.
'Niks,' antwoordde ik.
Ik moest ook iets vragen, maar ik wist niet wat. Ik denk dat het moment een bijzonder moment was en op zulke momenten hoor je bijzondere vragen te stellen.
'Hoe is het met je?' vroeg ik toen.
'Goed,' zei ze.
Misschien was het een slechte vraag. Ik vroeg maar niks meer.

Ze bekeek haar nagels met gespeelde nonchalance en met een meer exacte onverschilligheid keek ik weg.
Ze wilde iets.
'Je moet me inspireren,' zei ze.
'Goed,' zei ik, en ik begon haar te inspireren. Toen ik nog maar even bezig was, vond ze het genoeg.
'Wat ga je ermee doen?' vroeg ik.
'Een zin bedenken,' antwoordde ze.
Toen dacht ze even na en zei: 'Liefde is praten tegen een dode vogel totdat-ie terugpraat om te zeggen dat-ie het liefst wil vliegen.'
Ik denk dat ze bijna gelijk had, want het klonk heel mooi en echt.

'Zo, ik ga maar weer eens,' zei ik toen het tijd was om te gaan.
'Waarheen?' vroeg ze. Een moeilijke vraag. 
'Dat weet ik nog niet, maar anders blijf ik toch maar.'
Even vond ik het jammer dat het moment voorbij was, daarna wist ik niet meer of ik het jammer vond en vervolgens deed het er niet meer toe.
'Vaarwel,' zei ik nog plechtig.
'Vergeet je jas niet,' zei ze terug.
En toen ging ik weg.

Tweet