Hoe ze me mist

dat ik gewoon mijn dingen doe

en zij er gewoon is

dat we niet hoeven te praten

totdat het kind er komt

en we moeten praten tegen

dat kind om te zeggen hoe

de dingen bij de woorden horen

het leren op zijn eigen 

versvoeten te lopen en hoe hij

zich bij voorkeur in binnenrijm

uitdrukt omwille van wat het ook

zou moeten zeggen

ze mist me als een

ode aan de degelijkheid en het breien

van regenboogsjalen met Kerstmis

en haar gemis is zo licht

als een kermis na twaalven

wanneer de mensen na onzin
uit kramen hun suikerspinnen 
voor de helft van de prijs kregen
en hun geld verloren bij het
te binnen schieten

en van alle lichten en geluiden

niet meer weten wat er was

haar gemis is eigenlijk

als het opzettelijk vergeten 

uitspreken van elke laatste letter 

van elke zin wanneer je een avond 

in café Korsakov doorbrengt

en dat al die letters samen

een anagram vormen over 

hoe ze aan me denkt

en hoe de kater dan na een tijdje

niet meer terugkomt als alle

kopjes zijn geleegd en alle

spinnen uit hun draden zijn gestoft

haar missen is eigenlijk als

warme chocolademelk zonder de 

chocolademelk maar gewoon 

als warmte zonder iets

om het mee te kunnen verteren 

of juist als een sneeuwpop zonder dat

daarvoor sneeuw gevallen was

als de neergeslagen geest van een

onmogelijke en tijdloze zon

of als rotaties in het heelal

zonder de planeten en de sterren

maar gewoon met gewone

alledaagse dingen

die haar doen verlangen
naar mijn ruimteschroot

Tweet