Maria

Ik ben Maria, maar vroeger dacht ik dat ik God was.

Als ik in de kleuterklas met de poppen moest spelen, huilde ik altijd. Ze lachen me uit, dacht ik toen.

Ik hield ervan om alleen te zijn, maar niet om niet gezien te worden. Al van in het begin had ik een hekel aan privacy. 

Vroeger ging ik ervan uit dat iedereen daar zo over dacht, maar toen de buurman mij betrapte toen ik in mijn slaapkamer een gat maakte naar zijn badkamer om te zien hoe hij er naakt uit zag, omdat mijn moeder er in haar dagboek zo vaak over schreef, leerde ik dat niet iedereen denkt dat hij God is.

Niet alles was zoals ik dacht dat het was. Als ik de uitverkorene moest zijn, was ik in elk geval alleen. Ik leerde dat als ik naar andere mensen wilde kijken, ik dat in elk geval voorzichtig moest doen.

Mijn fascinatie voor andere mensen begon plaats te maken voor fascinatie voor mezelf.

Ik neuriede eens 'La vie en rose' toen ik door Parijs wandelde, zodat andere mensen het gevoel konden krijgen dat ze in een film zitten waarvan ik de regisseur ben, mits ze geen oortjes in hadden. 

Vaak lees ik een woord verkeerd, maar op een manier waardoor dat woord in de context juist veel beter past. Ik noem dat 'omgekeerde dyslexie'. 

Ik ben Maria, zeg maar dag als u me ziet.

Of ave, als u er zo één bent.  Tweet